Κάπου στον Επίλογο αυτής της εκπληκτικής (και εκπληκτικά ετερόκλητης) συλλογής δοκιμίων, ο Μπόρχες “ομολογεί” ότι, ξαναδιαβάζοντάς τα, διακρίνει στα δοκίμιά του μια τάση να εκτιμώνται οι θρησκευτικές και φιλοσοφικές ιδέες με βάση την αισθητική τους αξία… Δεν πρόκειται βεβαίως, για κάποια ετεροχρονισμένη έκρηξη αυτοκριτικής, αλλά για μια ακόμα διατράνωση αυτού του γοητευτικού παράδοξου που διέπει τη σκέψη του μεγάλου αργεντινού συγγραφέα.