“Η Ωραία του Κυρίου” (1968) ανήκει στη χορεία των μεγάλων μυθιστορημάτων που καταφέρνουν μέσα στις σελίδες τους να περικλείσουν έναν ολόκληρο κόσμο ή για να είμαι πιο ακριβής, ολόκληρο τον κόσμο… Μέσα στις 1000 σελίδες του ξετυλίγεται η ερωτική ιστορία του Σολάλ και της Αριάν τη δεκαετία του ’30: Τετρακόσιες σελίδες για να κατακτήσει ο Σολάλ, ως άλλος Δον Ζουάν, την παντρεμένη με έναν μικροαστό υπάλληλο, Αριάν. Άλλες διακόσιες ενός ευτυχισμένου έρωτα σε ντελίριο, για να παρακολουθήσουμε, στις τελευταίες τετρακόσιες σελίδες, συγκλονισμένοι, την αργή, βασανιστική αλλά αναπόφευκτη παρακμή αυτού του έρωτα, που θα καταλήξει στο θάνατο μέσα σε ένα σκηνικό βγαλμένο από την κόλαση. Ο Κοέν “εκτελεί”, ως δήμιος, τον μύθο του ερωτικού πάθους. Ο Σολάλ και η Αριάν κρίνονται ένοχοι εξαπάτησης: Θέλησαν να ζήσουν έναν διαρκή έρωτα “χημικά καθαρό”, δηλαδή απαλλαγμένο απ’ ο,τιδήποτε δεν είχε σχέση με το αίσθημά τους. Αυτό όμως που έζησαν, στην πραγματικότητα, δεν ήταν παρά μια παρωδία του έρωτα… Πάσχισαν να διατηρήσουν, πάση θυσία, αναλλοίωτο το πάθος τους και διαπίστωσαν ότι αυτό ήταν ανέφικτο. Ο έρωτας πρέπει σταδιακά να μετουσιωθεί σε αγάπη, ο πόθος σε τρυφερότητα, η ερωτική έλξη σε αλληλοεκτίμηση… ο έρωτας για να διαρκέσει χρειάζεται υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, μεταμορφώσεις. Πόσο θα μπορούσε να διατηρηθεί ένας έρωτας γεννημένος μέσα στο πάθος και στη δίνη των αισθήσεων, απόλυτα εξαρτημένος από την ομορφιά και τη νεότητα