Βραζιλία, δεκαετία του ’50. Μεγάλα τσιλίκια κακαοφυτειών, εργάτες κολίγοι, που φτύνουν αίμα για ένα κομμάτι ψωμί. Μια οικογένεια διωγμένη από τον τσιφλικά, παίρνει τους δρόμους, αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα στις νέες μεγαλουπόλεις των παράλιων περιοχών, που ξεφυτρώνουν αυτήν την εποχή, σαν μανιτάρια. Τα δεινά της μαύρης, πεινασμένης πορείας, το άσβηστο όνειρο γιά προκοπή καί η τελική κατάληξη της οικογένειας, είναι αυτά που με ρεαλισμό περιγράφει, ο μεγαλύτερος βραζιλιάνος συγγραφέας από το ’50 και μετά. Ο ίδιος ο συγγραφέας, μας παρουσιάζεται ώς ανθρωπιστής. Μελετάει τη δυστυχία των καταπιεσμένων μαζών – κυρίως αγροτών την εποχή αυτή στη Βραζιλία – εμπλέκει διάφορους χαρακτήρες, που ενυπάρχουν σε κάθε κοινωνία. Μεθυσμένους, τρελούς, πόρνες κλπ, σε ένα κοινωνικό αμάλγαμα, που βγάζει η πραγματική ζωή. Καί σ’ αυτό ακριβώς, βρίσκεται ο ρεαλισμός του Αμάντο, που βάζει τον αναγνώστη, να πορεύεται παράλληλα με τους ανθρώπους του βιβλίου. Να τους κοιτάζει, να τους συμπονά και τελικά να γίνεται κι ο ίδιος, μέλος της οικογένειας.