“…Ζούσαν τις ώρες όπως οι σύζυγοι τα χρόνια. Έφθασε μεσημέρι χωρίς να ‘χουν ακόμα βιώσει τα μεσάνυχτα. Απ’ το παράθυρο τα ιστιοφόρα έπλεαν προς τον ορίζοντα του κρεβατιού. Οι πτυχές των σεντονιών τελείωναν στις λευκές γραμμές των κυμάτων. Με το στόμα ανοιχτό, τα μαλλιά τους απλωμένα, κοιμόνταν χωρισμένοι παρά τη θέλησή τους, όπως δύο τουφεκισμένοι που έπεσαν όπως να ‘ναι. Μακριά απ’ τους γονείς που τους είχαν φέρει στον κόσμο, χρησιμοποιούσαν τα κορμιά τους ως την υπερβολή. Δεν είχαν περάσει ούτε δύο μέρες από τότε που μίλησαν για πρώτη φορά…”