Τα “Ποιήματα του χειμώνα και της άνοιξης” οριοθετούν την ώριμη φάση ενός σύνθετου ποιητικού έργου. Πρόκειται για μια ποίηση του συγκεκριμένου, πολυθεματική, παραστατική, συχνά και πολύτροπα αφηγηματική, μα άφθονες ιδέες αλλά και αρκετούς αντιθετικούς συνδέσμους. Εδώ το έλλογο συνεργάζεται με το εξωλογικό και αναμετράται με το μοιραίο και το ανορθόλογο, η περίπτωση προσβλέπει στην καθολικότητα, το σοβαρό και το παιγνιώδες εναλλάσσονται, η πραγματικότητα ορθώνεται και υπερβαίνεται -κάποτε με αφυπνιστικές μεταβολές του ποιητικού ύφους. Αυτά αναδεικνύονται από μια αισθητική στην οποία το περιεχόμενο αλληλεπιδρά με τις ποιητικές φόρμες, η τεχνοτροπία επιλέγεται κατά περίπτωση, οι στιχουργικές παραδόσεις συναντούν συχνά την παράβαση και την καινοτομία, και η βιωματική αφομοίωση ολοκληρώνεται με την απαγγελία.